روزگارے بود میوہ اش فتنـہ ، خوراڪش مردار ، زندگے اش آلودہ ، سایـہ هاے

 ترس شانـہ هاے بردگان را مے لرزاند . تازیانـہ ستم ، عاطفـہ را از چهرہ ها

 مے سترد . تاریڪے ، در اعماق تن انسان زوزہ مے ڪشید و دخترڪان بے

 گناـہ ، در خاڪ سرد زندہ بـہ گور مے شدند . و در این هنگام بود ڪـہ محمد

 (ص) بر چڪاد ڪوہ نور ایستاد و زمین در زیر پاهاے او استوار گردید .  

بعثت رسول اڪرم مبارڪ باد